Antía

Bueno os dejo el relato por el que quedé segunda en un concurso de literatura y gané un dinerillo. Está en gallego, no creo que os cause problemas , si eso decidme que os parece...


Antía atopábase agora de xeonllos no chan do xardín da súa casa coa mirada fixa no ceo estrelado. Acariñaba suavemente o céspede que esa mesma tarde cortara. Estaba a pensar en todo o que lle pasara, no que fixera, sen saber qué máis podía facer voltou para casa, chamou a policía e agardou.

Antía é unha rapaza de dezaseis anos que estuda cuarto da ESO. Hai un ano a nai de Antía falecera e dende aquela adoitaba estar sempre ausente, coma noutro mundo, aínda así non tivera problemas para pasar o presente curso. Seu pai non se preocupaba dela e case nunca estaba na casa, o que moitas veces ela agradecía.

Neste momento atopábase a ler un libro, soa, no sofá do salón da súa casa. De súpeto, escoitou un tremendo golpe na porta, pousou o libro no sofá, e intentou correr cara ao seu cuarto, pero xa era demasiado tarde. Seu pai entrou pola porta, bébedo, e colleuna polo brazo antes de que puidese fuxir. Este comezou a darlle patadas, golpes e puñadas, como facía cada noite se a atopaba no medio do camiño cara ao seu dormitorio.

Antía estaba pechada no seu cuarto escoitando os berros da súa nai. Ese día seu pai volvera bébedo, moi bébedo, e estaba a maltratar a súa nai, hoxe máis ca nunca. Antía choraba e choraba, non podía parar de chorar. Ata que de súpeto a súa nai calou para sempre. E Antía parou de chorar.

Cando o seu pai a deixou no chan ergueuse, a duras penas, e foi cara á cociña. Apoíouse no mármore do moble e colleu o coitelo da carne. Coa mente ida, saiu da cociña e subiu as escaleiras para situarse tralo seu pai. Agarrou con forza o coitelo e cravoullo polas costas, unha e outra vez, ata que viu como, lentamente, seu pai caía, coas extremidades mortas, co seu corpo sen vida, ao chan de onde nunca volvería a erguerse. Coas mans cheas de sangue, Antía derrubouse no chan, cun brillo de alivio na súa mirada fixa no sangue do coitelo que aínda suxeitaba. Tremíanlle as mans e o coitelo caeulle, ao carón do seu pai inerte. A luz do pasillo reflectíase debilmente nos seus ollos, consumíndose paseniñamente no seu interior.

Intentouse erguer e as súas pernas non querían responder á súa vontade. Da súa face caían salgadas bágoas cargadas de impotencia e de medo. Sen saber como, acadou erguerse pero voltou ao chan. As súas bágoas caían, se cabe, con máis intensidade. Logo conseguiu erguerse e manterse en pé. Apoiada no pasamáns comezou a baixar polas escaleiras coa mente noutro mundo, nun mundo onde ela estaba feliz, sen sufrimentos, sen maldade, sen inxustizas, sen seu pai, pero sí coa súa nai, coa súa querida nai.
Seguía a baixar as escaleiras, que neste momento semellaban infinitas e acordouse do que súa nai lle prometera unha vez. Que algún día fuxirían xuntas. Agora ela non podía fuxir e Antía non podía predicir o que lle pasaría agora a si mesma. O que fixera non tiña volta atrás, non tiña remedio algún.

Chegou á porta da casa, que seu pai deixara aberta ao entrar hai o que parecían séculos, e pensou en que, se cando este petara na porta ela estivera no seu cuarto, nada ocorrería. Pero ese día non lle dera tempo a chegar e xa non podía aturar máis. Estalara.

Ao sair refrescouselle a cara e sentiuse mellor. Sentou de xeonllos e respirou un aire fresco que a reconfortou e lle secou as bágoas.